IE gr 2 PWSZ

W tą środę ( 08.04.2009) będzie "koło" u Zarzecznego.  Jeżeli ktoś zaliczy te koło i jeszcze jedno to będzie zwolniony z egzaminu:) Więc jak ktoś ma to proszę o przesyłanie jakiś materiałów.

JA MAM TYLKO TO:

Pozytywy i negatywy Strategii Polityki Społecznej w Polsce w latach 2002-2005.
W związku z opracowaniem przez resort pracy projektu „strategii polityki społecznej w Polsce w latach 2002-2005” w redakcji „Nowego Życia Gospodarczego” zorganizowano dyskusję z udziałem wybitnych specjalistów, ekonomistów i polityków społecznych. Poza wskazaniem na fakt pogłębiających się dysproporcji dochodowych w społeczeństwie wysunięty został problem znalezienia właściwej proporcji między tym, co rzeczywiście kreuje trwały wzrost gospodarczy, a tym, co tylko wyrównuje nierówności społeczne. Wysunięty też został postulat ograniczenia wydatków publicznych na sferę społeczną, gdyż na skutek rosnącego ciągle długu publicznego istnieje pilna potrzeba wprowadzenia systemowej reformy finansów publicznych już od roku 2003.
W strategii gospodarczej obecnego rządu ograniczono wydatki na cele socjalne za pomocą instrumentu realokacji wydatków. Przewidziano pewne oszczędności poprzez „uszczelnianie świadczeń”, co oznacza bardziej rygorystyczną kontrolę rozdzielania świadczeń społecznych, zwłaszcza rent. Także ograniczenie wydatków i oszustw z nimi związanych potraktowano w strategii jako dobry sposób na uwolnienie środków budżetowych i skierowanie ich na inne cele. Jest to słuszne, ale tylko wtedy, gdy będzie konsekwentnie wcielany w życie. Jednak rząd w poszukiwaniu pieniędzy bardziej koncentruje się na stronie dochodowej ( wyższe podatki, podwyższanie składki na ochronę zdrowia) niż na restrukturyzowaniu strony wydatkowej budżetu. Ich zadaniem jest poważna racjonalizacja wydatków, zwłaszcza w sferze socjalnej.


Zjawisko marginalizacji społecznej w Polsce oraz skala ubóstwa w ostatnich latach.
    Kwestia ubóstwa i wykluczenia społecznego obejmuje coraz szersze grupy społeczne (ok. 10% społeczeństwa), nie tylko na terenach zdegradowanych i popegeerowskich, ale i całych społeczności lokalnych, które systematycznie odsuwają się od gospodarki rynkowej. Jako wykluczeni z czasem stają się przeciwnikami wolnego rynku i zasilają elektorat partii populistycznych. Najważniejszym jest jednak to, że rosnąca skala wykluczenia wpływa na popyt krajowy i podcina drobną lokalną przedsiębiorczość, bez której niemożliwy  jest rozwój gospodarczy każdego kraju.     
Zjawisko marginalizacji społecznej i zagrożenie ubóstwem stale postępuje. Według danych GUS, w 2001 r. poniżej relatywnej linii ubóstwa (tj. 50% przeciętnych dochodów) znajdowało się ponad 13 % rodzin z dwojgiem dzieci, prawie 30 % z trojgiem i prawie 50 % z czworgiem i większą liczbą dzieci. W rodzinach pojawił się problem, z czasem narastający, nierealizowania konstytucyjnego obowiązku nauki. Stąd podjęto próbę reorientacji pomocy społecznej w kierunku gospodarstw domowych i rodzin, ograniczenia ilości świadczeń i zasiłków, zmniejszenia kosztów systemu – i co najważniejsze – ograniczenia możliwości nadużyć. Podjęto się także na nowo zdefiniowania systemu bezpieczeństwa socjalnego i skoordynowania dwóch funkcjonujących obecnie systemów: świadczeń rodzinnych i pomocy społecznej. Chodzi o to, aby system uprościć, urealnić pomoc i zapobieżenie zjawisku niekontrolowanego dublowania się świadczeń. Kluczem mają być dwa progi dochodowe: uprawniający do świadczeń rodzinnych 504 zł) oraz pomocy społecznej (ok. 400 zł).








Założenia reformy sfery socjalnej Jerzego Hausnera i jej realizacja.
    W ujęciu J. Hausnera wydatki na politykę społeczną mogą być prorozwojowe, tak jak wydatki na gospodarkę bywają konsumpcyjnym wyrzucaniem pieniędzy. Nawet fundusze strukturalne UE, jeśli są źle wykorzystywane, mogą służyć konserwowaniu nieefektywnych struktur, stając się nieszczęściem dla kraju. Zatem głównym celem działań rządu w kilkuletnim horyzoncie czasowym winno być przesuwanie środków z obszarów nieefektywnych do efektywnych, podporządkowanych rozwojowi, a nie wyłącznie równowadze budżetowej.
Obszary możliwych inicjatyw o takim charakterze można mnożyć:
•    Fundusz Pracy z jego wykorzystaniem albo działań pasywnych (zasiłki), konserwujących układ społeczny, albo działań aktywnych;
•    Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, dysponujący sporymi funduszami, które nie służą aktywizowaniu osób niepełnosprawnych;
•    wprowadzenie nowego systemu waloryzacji rent i emerytur czy skłonienie otwartych funduszy emerytalnych do inwestycji infrastrukturalnych;
•    wreszcie pilna potrzeba modernizacji systemu pomocy społecznej.


Struktura wydatków socjalnych w Polsce i tzw. wydatki sztywne.
Zakres polityki społecznej jest definiowany przez obszar ubezpieczeń społecznych i obszar zabezpieczenia socjalnego. Obecnie te dwa obszary pochłaniają znaczną część środków publicznych i oscylują w granicach 20% PKB, a przeszło 40% wydatków publicznych.
¾  środków płynących na cele socjalne stanowią wydatki na świadczenia ubezpieczeń społecznych (płaconych ze składek), a ¼ obejmuje nieubezpieczeniowe zabezpieczenie (do których obywatele mają prawo lub mają możliwość korzystania na warunkach określonych w przepisach). Pozycje te łączą się zdaniem ekspertów z deficytem w wysokości prawie 7% PKB. Gdyby do tego włączyć jeszcze potrzeby związane z ochroną zdrowia, to byłoby jeszcze dalsze 5% PKB.
Eksperci odpowiadając na pytanie, czy stać nas na politykę socjalną, podkreślają, że we współczesnych realiach nie można z niej zrezygnować. Problemem jest czy nas stać na politykę społeczną w takim zakresie i zasięgu pod względem finansowym. 

Struktura wydatków socjalnych w Polsce w 2001 r.
Rodzaj wydatków    Udział wydatków w całości wydatków socjalnych w (%)
Emerytury i renty z FUS    60,3
Wydatki z KRUS    11,4
Świadczenia zaopatrz. (MON, MSW, służby więzienne    7,6
Wydatki z Funduszu Pracy    6,1
Wydatki na pomoc społeczną    4,2
Zasiłki chorobowe    4,1
Zasiłki rodzinne i pielęgnacyjne    4,1

W Polsce wydatki sztywne, które wynikają  z zobowiązań ustawowych, w stosunku do wydatków budżetowych ogółem, niepokojąco rosną. Projekt budżetu na rok 2003 kontynuował tę złą tradycję „państwa odwróconego tyłem do potrzeb rozwojowych gospodarki”. W ostatnich latach udział wydatków sztywnych wzrósł do 68,2% (122,7 mld zł w 2002 r.), kosztem wydatków elastycznych, które spadły z  prawie 42% do 32%.